Wersja Polska niżej/ Polish version below
the most boring font for the album name ever
Years of playing live, changes on the bass guitar, covering Sonata Arctica with a music video, selling albums in Japan (5 units sold, fuck yeah), replacing old vocalist with a *spoiler alert* much better one from Ukraine (so international)..
They did it all
and even more!
They are the best band in the world!
Now bursting through
with album two
Titanium's back and coming right for you!
- some mentally disabled fanboy
Atomic Number 22
So it starts, much slower than the debut with an epic sounding premise, a good intro that soon follows with guitars and good background. New vocals jump in, without any explosive screams and shouts, but the new vocalist shows from the start that he can almost effortlessly sing extremely high while sounding clean (in the terms of me recognizing the lyrics without looking at the booklet) and not tiring himself, something the previous vocalist was unable to do even after 3 years of singing with the band.
The song itself is pretty intense and complex, a bit too much complex for my taste when it comes to album openers. There are a few pauses and slower, softer parts and it kills the momentum that an album opener should set.
Also the bass guitar doesn't meet my high expectations, with a bassist as good as Simon I expected to hear Galneryus-like level of bass on this track.
Drums are as good as always, as well as guitars and lyrics. This song basically shows how Titanium has changed in style, going from melodic heavy simpler stuff into more Pathfinderish territory.
Thankfully the momentum is still good, with World of Contradictions following soon with a high speed and much simpler build. Lyrics also are much simpler, probably because this track's lyrics were co-written by a fucking idiot. Background is rich and good, even bass sounds better than on the previous track with small jewels hidden here and there. Guitars after the chorus remind me of Sonata Arctica's "Picturing the Past".
The only flaw here is the slower upbeat part in 2/3rd of the song, sounds like a forced addition to make the track less straightforward, completely unnecessary.
Torn Reality slows down to mid tempo and less background sounds, to focus more on the riffing and lyrics, which are again less impressive than Atomic Number's one, for the same reason as the previous track. The choirs in the chorus are nice, and considering how complex the rest of the album will be simpler stuff like this track fits well to balance the album.
Again I'm disappointed in the bass guitar, in a mid tempo track like that I wish I heard some insane bass guitar. I know the Titanium's style, but for my taste there's a big room for improvement here, especially since Simon is an amazing bass player and doesn't sing during live shows (he can focus more on the guitar then).
The track has a good solo and outro, but then a somehow louder intro to the next track appears in the end of Torn Reality, I don't like that solution, basically fucks up any random playlist someone would make with Torn Reality.
Delusive Skies follows soon, back to full speed and extremely rich background. Fast riffing and clearly honed vocals soon follow, with epic choirs here and there, complex build, perfectly executed jumps between choirs and lead vocals. Execution and mixing of vocals here are just flawless, and the best "fuck You" possible to fans of the previous vocalist. Tastes might be different, but anyone who thinks that the previous vocalist could perform this track on the same level or better (pfff..) is delusional.
Even if I think not every idea here works with others I must say that considering how big and complex this track is it would be beyond nitpicking. The flow is here, every transition is good and it's the best track on the album, good thing they didn't open the album with it as it would fuck up every other song here (Stratovarius made that mistake last year). The lyrics about basically a bad weather during a camping trip only prove that the songwriting here was polished by a genius (lyrics are great themselves too).
Time is Out is next, and it's a pretty good and safe idea to put an already known music video/promo track behind something as colossal as the previous track. Nothing really left to say here, vocals are solid, there are no out of place ideas and I still don't like the chorus cutting the momentum with
Time is Out!
*pause*
And I cannot stop myself from fading out!
Rhyming out with out is sin-worthy on it's own, but having a pause in the beginning of the chorus in a track where everything else flows and transitions just perfectly between the elements is just stupid.
booklet art is cool though
One Single Night is next with similarly bad lyrics, Titanium is trying to hide the more primitive lyrics behind a decent bass and choirs, but I can read them.
They sound like they were written by an angsty 25yo loser unable to live after some cringe-worthy relationship and then being badly patched up by someone who actually knows anything about songwriting, but I might be wrong.
The chorus is nice though, but the track would be ten thousand times better if it was about Power Rangers. Or ninjas. Or turtles. Or turtle ninjas.
The track is pretty standard power metal faster mid tempo stuff, good bass but could be even better, lyrics don't make sense at times, good drumming and it sucks live as Konstantin still can't remember the angsty lyrics correctly, maybe his brain stops him from memorizing shit lyrics, but that's not a subject for this review.
Guardians of Might is next, and I'm confused if I should review the one with Konstantin's vocals, or the Piet Selck ones. I don't know the other guy, but he sounds like he will die soon, so lets be nice and don't shit on grandpa giving his best.
It's the closest to a ballad on this album, even if the powerful chorus could suggest otherwise. There are some dumb ideas here (shouting the "stand!" a couple of times, pointless and useless). Guitar solo also doesn't have any build-up before it starts. The energetic outro also doesn't completely work, as it's a bit unexpected and unnecessary. Guest vocals are also not needed in my opinion here, unless the grandpa needed the money. I would rather stick to Konstantin or mix them both in the track.
Future of Mankind is the big one on the album, being 9 minutes long and I just love the intro melody of this track, to the moment where drums enter the sound. After so many destroyed kitchen sets Filip still has the power in his hands to blast our ears.
The track starts like a ballad, but we all know it won't be like that for the next 8 minutes. It's definitely one of the most solid power metal tracks of the recent years, mixing many ideas- from mid tempo sing along track to faster elements with good, but still balanced solos, solid drumming, awesome catchy chorus, powerful choirs and solo vocals too.
In the second half I could nitpick some ideas that don't work perfectly with others, but it would be an insult towards the band, some slower parts sounds like an instrumental music made for some big movies. I could also say that the outro is stretched out a bit, but since it's such a massive track I will close an eye this time.
The Way of the White Flag continues the story of Titanium's mascot and one of the ancient Lords of Night and Day, it also closes the album with a slightly less serious approach, just like Curse of the White Flag closed the last one.
It's a fast track with many ideas tightly packed to a short .rar archive that explodes in your ears when played. Lyrics are the main selling point here and Konstantin does his best to sing them high, clearly and with a lot of power. It's a major success, as well as the album in general.
Titanium made a huge step forwards in those 3 years since their debut album. Their debut was just throwing many different ideas at the wall and look what sticks and what doesn't- there were 3 ballads, 2 straight, simple and fast songs, 2 bigger and complex songs, one sounding like from a cartoon, instrumental solo masturbation song and piratish outro. Also every track had a name like it was written by a sex offender. It was quite inconsistent, but that was to be expected from a debut.
Here we have a much more mature piece of art. It has a direction and a consistent style, no cheap and dumb love songs, but it's still varied and the song placement is good, leaving the listener amazed how fast the time flows when listening to it.
As far as power metal goes the songwriting is VERY complex here, the intuition needed to balance the transitions and the melody to create a catchy song is beyond my poor brain capabilities. Style changed to more Pathfinder-like, with amazing orchestrations behind, much richer sound in general and more memorable, choir driven epic choruses. Many big names in the genre could learn a lot after checking out this album.
I'm not gonna beat around the bush and I'll be perfectly honest- vocal change was needed to complete this album. Probably not a single person remembers my first short review of the debut album, where I gave vocals a 8- score, higher score than I originally planned for it, as I knew their previous vocalist was very sensitive when it comes to lower scores. I didn't understand a single song from Maciej's way of singing without checking out the booklet, for years I sung Sacred Dreams in a wrong way because of how his singing sounded.
Konstantin is on another level, high vocals are natural to him and he sounds like he could sing for hours without sweating a bit. Lyrics are easy to understand by ear from his way of singing, and while I wish I heard some more powerful screams from him it's still very, very solid and high, no more satisfaction is needed really, he's the only proof that Timo Kotipelto and Tony Kakko have a child together.
Drums and guitars didn't need any improvement since the debut when it comes to style, songwriting already patched out everything, Guitar solos are less flashy and more thought-out, which only adds maturity to the general sound. There are smaller issues, but not big enough to point them out here and now.
Bass guitar is the only thing I will point my finger at. It's not bad, but it's far from meeting my super high expectations. With a bassist so skilled I expected my ears to be blasted off with fingering that would make a dead pussy wet. Instead I've got a solid bass, but without any flashy parts. I'd love to hear some more on the next album.
But smarter people than me said that satisfying the extreme fans is bad for the band. Extreme fans will always be unhappy, either complaining that the band isn't changing a lot, or that they went too far from their original style. Instead it's better to focus on what brings more people to gigs and whatnot, so my last advice to Titanium is: stop reading this crappy review written by a loser and go make more music, You guys are on a good way.
Summary:
Vocals 11/10
Guitars: 10+/10
Bass: not enough/10
Drums: 10/10
Additional stuff:
++ style change, basically it's a different band with a more mature sound
++ vocalist change was successful, change for the better in every single way
+ no sexual content in the track names, it was creepy on the debut
+ very good lyrics when written by the band
- awful, angsty lyrics on One Single Night
- dying grandpa as a guest vocalist is not in my taste
- font picked for the album's title on the cover is shitty
- no sexual content in the track names, how are you gonna sell this music!?
- Filip still doesn't want to have sex with me
- no Power Rangers
- who the fuck cares at this point, go read something else
Total score: it's 3 am now when I write this, don't expect me to calculate this shit. My time is out
----------------------------------------------------------------
najnudniejsza czcionka w nazwie albumu jaką kiedykolwiek widziałem
Lata grania na żywo, zmiany na gitarze basowej, coverowanie Sonaty Arctiki teledyskiem, sprzedaż albumów w Japonii (aż 5 sprzedanych), zmiana wokalisty na *uwaga, spojler* dużo lepszego z Ukrainy (tak międzynarodowo)..
Zrobili to
I nie tylko
Najlepszą są dziś kapelką!
Teraz się pcha
Z albumem dwa
Titanium wraca i rozpierdala!
- jakieś zdolne inaczej dziecko fan
Atomic Number 22
No i zaczyna się, wolniej niż debiut z obiecującym podniosłym brzmieniem, całkiem dobre intro, które rozkręca się z gitarami i w miarę bogatym tłem. Nowy wokalista wskakuje po chwili bez jakichś szałowych krzyków i darć, ale gość pokazuje że może bez spinania się śpiewać cholernie wysoko i do tego zrozumiale (nie trzeba czytać tekstu by słyszeć co śpiewa), do tego nie brzmi jakby się męczył. Tych rzeczy nie udało się osiągnąć poprzedniemu wokaliście nawet po trzech latach śpiewania z zespołem.
Kawałek jest intensywny i złożony, nawet za bardzo jak na otwarcie albumu. Mamy tu parę pauz i wolniejszych, spokojniejszych partii które zabijają pęd kawałka, coś co otwarcie albumu powinno narzucić bez kombinowania.
Do tego gitara basowa nie spełnia moich cholernie wysokich oczekiwań, z basistą tak dobrym jak Szymon spodziewałem się ekscesów pokroju Galneryusa na tej ścieżce, by pokazać że nowy basman to nie jakiś bolek z wiosłem.
Perka jest dobra jak zawsze, podobnie gitary i teksty. Piosenka pokazuje jak Titanium zmieniło się stylistycznie, z prostszego, melodyjnego heavy metalu w coś w stylu Pathfindera dla ubogich.
Na szczęście pęd nie jest dalej zakłócany i kontynuuje z szybkim tempem w World of Contradictions, krótszy i prostszy kawałek. Tekst piosenki jest również prostszy, prymitywny wręcz, ponieważ został napisany wspólnie z jakimś pieprzonym idiotą. Tło jest bogate, nawet bas brzmi lepiej niż na poprzedniej ścieżce, z małymi niespodziankami tu i tam.
Gitary po refrenie przypominają mi "Picturing the Past" Sonaty Arctiki.
Jedynym minusem jakim tu widzę jest nieco wolniejsza, dziwna wstawka w 2/3 piosenki, brzmi jak wrzucone na siłę "wzbogacenie" by ścieżka wydawała się mniej bezpośrednia, kompletnie zbędny element.
Torn Reality zwalnia do średniego tempa i zmniejsza intensywność dźwięków w tle by się skupić na riffach i historii z tekstu, znacznie biedniejszym niż w Atomic Number z tego samego powodu co w poprzedniej ścieżce. Chórki w refrenie są przyjemnie zrobione, i biorąc pod uwagę jak złożona jest reszta albumu to taka prostsza i wolniejsza piosenka dobrze wpasowuje się do reszty by zbalansować trochę album.
I znowu jestem zawiedziony gitarą basową, w średnim tempie i bez wybuchów w tle dało by radę bez problemu powciskać tu bas rodem z pornosów. Wiem że to niekoniecznie jest w stylu Titanium, ale widzę tutaj spore pole do poprawy na przyszłość, zwłaszcza że Szymon jest niesamowitym basistą i nie śpiewa na koncertach (ma czas by skupić się bardziej na gitarze)
Ścieżka ma solidne solo i outro, ale potem zbyt głośne intro do następnego kawałka pojawia się pod koniec Torn Reality, nie podoba mi się takie rozwiązanie ponieważ de facto psuje każdą playlistę, którą ktoś kiedyś mógłby chcieć zrobić z Torn Reality.
Delusive Skies rozpędza się tuż za rogiem, z powrotem z oślepiającą prędkością i cholernie bogatym tłem. Szybkie riffy i dopieszczone co do szczegółu wokale dołączają razem z epickimi chórkami tu i ówdzie i świetnie skaczą między prowadzącym wokalem a chórkami. Piosenka jest zbudowana bardziej skomplikowanie niż terminator T-101 serii 800.
Mixing i wykonanie wokalu tutaj jest zrobione perfekcyjne, jest to najlepsze istniejące "walcie się" skierowane do fanów poprzedniego wokalisty. Gusta są różne, ale każdy kto sądzi że poprzedni wokalista mógłby zaśpiewać to tak samo lub lepiej (pffff..) ma jakieś urojenia.
Nawet jeśli sądzę że nie każdy element tej piosenki dobrze współgra z innymi to biorąc pod uwagę jaki złożony (po)twór to jest to by było więcej niż czepianie się. Wszystko tu płynie bez zakłóceń, przejścia są szybkie i świetne i niezaprzeczalnie jest to najlepszy kawałek na albumie. Dobrze że nim nie otworzyli płyty, bo po nim każda inna piosenka by ssała (Stratovarius popełnił ten błąd na ostatnim albumie rok temu).
Tekst piosenki, który w sumie jest o kiepskiej pogodzie podczas wyprawy kempingowej tylko udowadnia że piosenkę napisał geniusz (tekst jest również świetnie napisany).
Time is Out jest następne, i to dość dobre i bezpieczne rozwiązanie by umieścić już znany kawałek z teledysku za czymś tak olbrzymim jak poprzednia ścieżka. Nie mam tu nic do dodania, wokal jest solidny, nie ma tutaj udziwnień z dupy i dalej nie lubię refrenu, który zabija pęd piosenki z
Time is Out!
*pauza*
And I cannot stop myself from fading out!
Rymowanie out z out jest grzechem samym w sobie, ale umieszczanie pauzy na początku refrenu, gdzie cała reszta płynie i przechodzi idealnie pomiędzy elementami jest po prostu durne.
fajna graficzka w książeczce za to
One Singe Night jest następne, z równie kiepskimi rozwiązaniami w tekście piosenki, Titanium próbuje ukryć te bardziej prymitywne rymy i rozwiązania za dobrym basem i chórkami, ale każdy kto czyta teksty wie że ten ssie.
Brzmi jak napisany przez rozwydrzonego dwudziestopięcioletniego frajera, niezdolnego do normalnego życia po jakimś politowania godnym związku, po czym załatany jak się da przez kogoś kto wie jak się powinno pisać piosenki, ale mogę się mylić.
Refren jest za to przyjemny, chociaż piosenka byłaby ponad dziewięć tysięcy razy lepsza gdyby była na temat Power Rangers. Albo ninja. Albo żółwi. Albo ninja żółwi.
Poza tym mamy tutaj standardowy power metal, szybsze średnie tempo, dobry bas choć mógłby być jeszcze lepszy, tekst nie ma sensu momentami, dobra perka i kawałek ssie na żywo, bo Konstantin dalej nie umie zapamiętać tego debilnego tekstu, może jego mózg automatycznie odrzuca gówniane teksty, ale to nie temat na tę recenzję.
Guardians of Might jest następne, i jestem zdezorientowany, gdyż nie wiem czy mam recenzować wersję z Konstantinem na wokalu, czy z jakimś Pietem Selckiem. Nie znam typa, ale brzmi jakby miał niedługo umrzeć, więc będę miły i nie będę srał na starającego się dziaduszka.
To najbliższe stylowo do ballady na tym albumie, nawet jeżeli energiczny refren mógłby sugerować inaczej. Jest tu parę debilnych rozwiązań (krzyczenie "stand" parę razy, bezcelowe i bezużyteczne), np. solówka następuje bez zbudowania wcześniej jakiegokolwiek napięcia. Nagle energiczne outro też zbytnio nie działa, pojawia się z zaskoczenia i niepotrzebnie. Gościnne wokale również nie wydają mi się tutaj potrzebne, chyba że dziaduszek potrzebował kasy. Osobiście preferowałbym trzymania się Konstantina, lub przemieszania gościnnych wokali z jego.
Future of Mankind jest najdłuższym kawałkiem na albumie, 9 minut i myślę że każdy fan power metalu od razu polubi melodię otwierającą kawałek, tak jak i energicznie wchodzącą perkę tuż za. Po tylu zdemolowanych kuchniach Filip dalej ma pałer w łapach i masakruje nam uszy.
Kawałek zaczyna się jak ballada, ale wszyscy wiemy że w ciągu 8 minut wydarzy się sporo. Jest to jedna z bardziej solidnych ścieżek power metalowych ostatnich lat, mieszając różne pomysły - od średniego tempa i elementów typu "śpiewaj z nami, debilami" do szybszych partii z energicznymi, ale dalej zbalansowanymi solówkami. Dodać do tego solidną perkusję, chwytliwy refren, potężne chórki i wyraźny wokal prowadzący i mamy przepis na sukces.
W drugiej połowie mógłbym się czepić paru pomysłów, które odbiegają poziomem ale to by była obraza dla zespołu, zwłaszcza że część instrumentalna brzmi momentami jak wyciągnięta z jakiegoś wielkiego filmu (niech ktoś załatwi Titanium jako soundtrack do nadchodzącego filmu z Power Rangers). Mógłbym też powiedzieć że outro jest zbyt rozciągnięte, ale przy masywnej ścieżce jak ta przymknę na to oko.
The Way of the White Flag kontynuuje historię maskotki Titanium, jednego z pradawnych lordów dnia i nocy, także zamyka album z nieco mniej poważnym akcentem, tak jak Klątwa Białej Flagi zamykała debiut.
Mamy tu szybki kawałek z upchniętą masą pomysłów, spakowaną w archiwum .rar, który eksploduje w uszach gdy go odtwarzamy. Tekst piosenki jest tu najistotniejszą częścią i Konstantin przykłada się dodatkowo by był zaśpiewany zrozumiale, a do tego wysoko i z dobrą dawką mocy. Odnosi sukces, tak jak album w ogóle.
Titanium zrobiło wielki krok naprzód w ciągu ostatnich 3 lat od wydania debiutu. Pierwszy album to było rzucanie wielu różnych pomysłow na ścianę i zobaczenie co się przyklei a co odpadnie- mieliśmy 3 ballady, 2 proste i szybkie ścieżki, 2 większe i złożone kawałki (jeden brzmiał jak rodem z kreskówki), instrumentalną masturbację solówkami jako piosenkę i pirackie outro. Do tego każdy kawałek miał nazwę pisaną przez jakiegoś zboczeńca. Nie było tam dobrej ciągłości, ponieważ w debiutach zwykle jej nie ma.
Tu mamy znacznie dojrzalszy materiał. Ma kierunek i określony styl, nie ma tu tanich i głupich piosenek o miłości, ale dalej udaje się utrzymać odpowiednie zróżnicowanie, umiejscowienie piosenek na albumie jest dobre (czemu kurwa tak rzadko się to zdarza w dzisiejszych czasach?) i czas zdaje się płynąć szybciej podczas słuchania albumu.
Złożoność i budowa piosenek jest BARDZO zaawansowana jak na głupiutki power metal, intuicja potrzebna by zbalansować wszystkie przejścia i dalej utrzymywać chwytliwość piosenek jest ponad możliwości pojmowania mojego biednego mózgu. Styl zmienił się w ten bliższy Pathfinderowi, mamy zróżnicowane i bogate orkiestracje w tle, bardziej intensywnie brzmienie ogólne i bardziej zapadające w pamięć refreny pełne chórków. Sporo większych imion w gatunku mogłoby się czegoś nauczyć po przesłuchaniu tego albumu.
Nie będę ściemniał i powiem szczerze bez żadnych kwasów w stronę Macieja- zmiana wokalisty była potrzebna by ukończyć ten album. Pewnie niewiele osób pamięta moją pierwszą, króciutką recenzję debiutu gdzie dałem 8- wokalom, zawyżoną ocenę ze względu na to, że poprzedni wokalista był mało odporny na krytykę. Ze słuchu nie zrozumiałem żadnej piosenki (nawet w balladach był problem) którą Maciej śpiewał bez czytania książeczki i przez lata źle śpiewałem Sacred Dreams przez to jak mój mózg wyłapał refren ze słuchu.
Konstantin to zupełnie inny poziom, wysoki wokal brzmi u niego naturalnie, zdaje się móc śpiewać wysoko godzinami bez spocenia się. Teksty są bardziej zrozumiałe z jego śpiewania, a same piosenki przecież mają więcej nasrane dźwięków niż na debiucie. Co prawda chciałbym usłyszeć więcej potężnych krzyków z jego strony, ale nawet bez tego jest bardzo, bardzo solidnie i jestem usatysfakcjonowany. Jest jedynym istniejącym dowodem na to że Timo Kotipelto i Tony Kakko mieli razem dziecko lata temu.
Perka i gitary nie potrzebowały ulepszeń od czasu debiutu gdy mówimy o stylu gry, bardziej złożone napisanie piosenek już załatało wszelkie ewentualnie rzeczy do poprawy. Solówki są mniej popisowe i bardziej przemyślane niż na debiucie, co dodaje do dojrzałości ogólnego brzmienia. Są tu jakieś mniejsze zastrzeżenia z mojej strony, za małe by je tutaj wytykać palcem i stosunkowo nietrudne do poprawy.
Gitara basowa to jedyna rzecz gdzie skaczę, tupię i wytykam palcem wzrokiem szukając mamy. Nie jest źle, ale daleko od zaspokojenia moich perwersyjnych potrzeb. Z tak zdolnym basistą spodziewałem się że w uszy odpadną mi od palcówy zdolnej podniecić martwą cipkę. Zamiast tego dostałem solidny bas bez żadnych popisowych partii. Chciałbym usłyszeć znacznie więcej na następnym albumie.
Ale mądrzejsi ludzie ode mnie mówią że próby usatysfakcjonowania tych najbardziej ekstremalnych fanów są szkodliwe. Oni zawsze będą nieszczęśliwi, narzekając że zespół albo się wcale nie zmienia, albo że zmienili się zbytnio względem ich oryginalnego stylu. Zamiast tego lepiej skupić się na tym co powoduje przyrost fanów na koncertach, więc moja ostatnia rada dla Titanium: przestańcie teraz czytać tę gównianą recenzję napisaną przez frajera i lećcie robić więcej muzyki- jesteście na właściwej drodze.
Podsumowanie:
Wokal: 11/10
Gitary: 10+/10
Bas: niedosyt/10
Perka: 10/10
Dodatkowe bzdury:
++ zmiana stylu- to zupełnie inny zespół z dojrzalszym brzmieniem
++ zmiana wokalisty zakończona sukcesem pod każdym względem
+ nie ma podtekstów seksualnych w nazwach piosenek, budziło niepokój na debiucie
+ dobre teksty gdy pisane przez zespół
- beznadziejny, dziecinny tekst w One Single Night
- umierający dziadzio jako gość na wokalu nie wpasował się w moje gusta
- czcionka określająca tytuł albumu na okładce jest chujowa
- nie ma podtekstów seksualnych w nazwach piosenek, jak zamierzacie sprzedać muzę!?
- Filip dalej nie chce się ze mną bzykać
- nie ma Power Rangers
- kogo to obchodzi na tym etapie, idź czytać coś innego
Total score: jest trzecia w nocy jak to piszę, nikt mnie nie zmusi do podliczania jakichś punktów teraz, mój czas się skończył
No comments:
Post a Comment