love the cover of that
So, finally the prodigal asshole returns, this time with his full length debut album, completed way before I was born but released recently as an mp3 album (with cds hopefully following soon).
Gathering a team of equally mentally disabled musicians he managed to record an abomination of an album, a bastard, unwanted child of Power and Melodic Death Metal genres.
How does it sound? Well lets find out together!
Metal Creepsy Fearky, or I like to call it Metal Cheeki Breeki, starts with female vocals telling us that if you are trendy in metal then the devil will possess you. Since Gunsen is known for trying to be popular with everyone it kinda explains his mental state. Song quickly turns into telling us that metal is no fashion, but religion and not for poseurs, and that we should fuck the pop music.
Being a hardcore ABBA fan this song makes me disgusted, and I can only say that metal is welcoming with open arms towards anyone that wants to know a little bit more about it, ignore the elitist message behind this song and just stick to the music.
And the stuff is pretty intense, You have to give it to Gunsen that he knows how to compose and produce his stuff, especially since mixing and mastering was done by always amazing Karol Mania. Riffs and solos here are on point, even with the parts focused on vocals we can clearly hear the guitar in the background going wild. Intensity and shifts in guitar and drum work sound like written by a genius child with attention deficit hyperactivity disorder, getting bored after 5 seconds of playing the same sounds. But in Gunsen's case it works perfectly, any melodic death metal fan should appreciate the sheer amount of work put into making a sound overload like that not turning into a music mess.
Female vocals are a nice touch here, so far being exclusive to this song. Pastor is also sounding very well here, to me his vocals at times sound too similar to other Gunsen's song, but not in this case.
Metal Chicken is an another new song, staring with heavy bass riffing, soon turning into guitar driven madness. An essence of Gunsen's main style is here, it's catchy, extreme but with a softer and melodic guitar sound and a memorable riff.
Drums also are less extreme during chorus, the solo is just a treat and there's a nice melodic pause just before the solo. It's well built, and is a good example to show to your friends when introducing them to Gunsen.
The message here is also much more positive and clear, it's about a chick that had an amazing voice but in order to get the money for her music career she had to work in a club.
Next one on the line is the Super Pig, first Gunsen's song that went online. Still as good and catchy as years ago, extremely fast tempo and more straight-forward build than some of the later Gunsen's songs, but it only adds to it's originality. I covered it already over a year ago in a music video review so I think we can move forward.
Oh, album version got a few additional surprises added, so be sure to listen to it, don't skip it.
The Adventure of The Devil's Note, a title track is next, starting quite extremely, even considering the whole album's heavyness. It's hard for me to describe first 30 seconds, it's mostly a mess.
Definitely not for me, but I know some people jerk off to something like that.
Fetishes aside, I think that song truly shows what's inside Gunsen's head, in short- it's not for everyone.
Nearing the 3 minute mark the song just stops caring and goes wild, and I'm ignoring the vomit laughter scream in 3:37 now, so yeah, go figure.
The only thing that makes this easier to listen to are the background synths and orchestrations, rare but appreciated. Nice outro, but let me move on from this, please.
It's not that it's bad, but it's a bit too much Gunsen for me to swallow at once, maybe I should finish the review later.
Time Of Machines doesn't sound like a soft ballad, I don't know why I expected a break. But there are some interesting metal (to the "m") sounds put into Gunsen's music here, definitely doesn't sound like any previous song.
That being said, there isn't much else to say here, there are some heavy orchestrations behind it, another vomit scream, more creazy solos. Message is again easy to digest, it's about following you heart, not the rest of the sheeps/robots. Softer outro is a lie with one last scream.
EDIT: after relistening the album for a few times I decided it's my favourite track on the album, it delivers a great mix of headbanging medium tempo song and a much faster track. Main riff is catchy, mechanical sounds are quite an unique touch and the solo is great. Granted, a few things like the scream doesn't work for me but I still find it the most viable for repeated replays.
oh dear Satan
Hellish Kitty is next, I knew all those Hello Kitty pictures had to end with a song at one point.
It's a weird, but extremely fun song to listen, especially the chorus.
Makes me wonder why Gunsen didn't release it earlier, or as a music video. But I'm glad to hear something exclusive for buyers, this track is worth it.
There is a nice scream, sounding like Primal Alley's vocals but he isn't listed here so I dunno. Musically we have standard Gunsen's stuff, there's Karol's guest solo but I don't know the correct minute mark.
Also it's hard to recognize when we're talking about my 4th and 5th favourite guitarists. There are some interesting sounds in the outro, but I won't spoil the surprise.
Inspector Jack is the last track that was an album preview, and I repeat for the 9001th time that the first minute of this track is the best minute ever recorded by Gunsen, and definitely in my top 10 intros of all time.
Electronic intro going fast into piano drum madness and then into a solo is an amazing intro into one of the less liked by me tracks. I think the main reason behind is that the tracks tries to be too many things at once- we have an outstanding intro with a false premise of a fast epic track, but then it goes into rhythmic mid fast tempo (of course- mid fast for Gunsen's standards) driven by vocals mostly, then we have some sing-along-choir-chorus, guitars going wild all the way and a few tempo changes.
While musical chaos was suitable for other tracks I can't say it works perfectly in this case. The solutions in 3/4 of the track also don't work for my taste, outro is stretched to me, but I wouldn't say it's a bad track, just not as good.
Especially since 1/5 of the track is amazing.
Fly is next, called by many the best Gunsen's track and it's hard to disagree. I covered it in a review months ago and still I can't find anything in that track that doesn't work.
Build is solid, chorus is catchy as fuck, it has a good message, not a single second is boring and the outro is so far the best outro Gunsen made.
Kotoro is the most interesting song on the album, with a long, delicate oriental sounding intro, most complex lyrics on the album (also best ones, even if not the catchiest). The build is also one of the better ones, with guitar slowly speeding up the song to more standard Gunsen tempos. With vocals and synths quickly following to enrich the background it evolves into an epic, Whispered/Wintersun sounding piece, far from the silly tracks like Kitty or Pig.
But instead of then going into a massive sound mess the chorus is much lighter, heavily syphoned and epic, unlike any other Gunsen's song. The message behind is also pure and good, and the chorus delivers it perfectly.
It doesn't stop there, the song goes on without flaws, with backing vocals in the background adding more serious tone, synths and orchestrations also go on a different level, and while the outro may sound stretched to some with repeated vocals after a long build up in the intro it is well fitting.
This song shows that despite all the silliness Gunsen can write a very serious and mature material, and he deserves a lot of respect for that, no matter how he acts sometimes.
Hope is the last song on the album, not really an outro track but I know many female fans love this track. I covered it in a review months ago, the song still holds up pretty well.
The most Insomnium sounding track here, very different from the core Gunsen tracks if you can even name his main core (considering how many weird, varied tracks are on the album). The lyrics still sound a bit simplistic to me, especially when compared to Insomnium, but overall the track is very solid and the outro also delivers an epic end to a long and amazing journey this album is.
Anyone who thinks that Gunsen is an immature, silly musician that likes to masturbate with guitar solos is correct.
But when You spend time and energy to get to know him better You start to see that he's also an asshole and an idiot. And I love people who remind me of myself, and since my music career is so far much shitter then Gunsen is kinda like an idol/older brother to me.
His debut album shows that not only he can be an amazing, mature musician and songwriter, but also that his lyrics aren't as bad as I thought and that he can at times compete with the best melodic death metal bands there are.
It's not an album for everyone, maybe this is why he shits on pop music so much. For power metal fans it can be too extreme, and for strictly melodic death metal fans it can be too silly.
But for everyone who spent years in both genres Gunsen's music is like a personal Je suis Hrist . It's fun, complex and worth your money when it arrives on cds.
Then again it's not the easiest to listen to and swallow, while varied and far from being boring it can be somewhat exhausting on the first listen, be aware of that. Treat like You would treat another Kalmah album in that regard.
The band behind his music are also very talented and skilled musicians, even if at times growls sound similar to me they are very "clean" in sound quality, if you can even say that about growls.
I also recommend it to any younger musicians, that think about playing melodic death metal. Gunsen shows that you don't have to be a copy of Insomnium/Amon Amarth to sound well.
Make Your music fun, mix it with something you like. Might not sell very well but at least no one will call You a mere copy of some other band. Be original, as in Melodic Death Metal world Gunsen's album is the best example of authenticity.
Summary:
Guitars: 10+/10
Drums: 9-/10
Bass: don't know/10
Vocals: 9=/10
Additional stuff:
++ very varied in style, and each works
++ 2 pluses for Kotoro only, most epic track here, no one expected that kind of a song from Gunsen
+ better lyrics than I expected
+ amazing artwork
+ amount of work put into an album for a smaller artist like that is mind-blowing, he deserves respect for it
+ 4 lyric/music videos
+ upcoming music video? Also deserves a mention
- I can't get behind the idea of fucking pop music, ABBA is still the best band I know
Total score: 115%, one of the most interesting albums out there, worth checking out. Meow.
there is another Skywalker
-------------------------------------------------------------------------------------------
PO POLSKU TEŻ NAPISZĘ DO CHOLERY
uwielbiam tę okładkę
A więc dupek marnotrawny powraca, tym razem z pełnym debiutanckim albumem, który jest zrobiony odkąd zanim się urodziłem a wypuszczony z łańcucha i kagańca ostatnio jako mp3 album (cedeki mam nadzieję nadejdą wkrótce). Zbierając swoją własną drużynę Awendżers złożoną z równie popierdolonych umysłowo muzyków urodził albuminację, bękarcie dziecko power i melodic death metalu. Jak brzmi? Zobaczmy!
Metal Creepsy Fearky (Metal Cheeki Breeki?) otwiera album damskim głosem, mówiąc że jeżeli traktujemy metal jak trend czy modę to szatan nas opęta. Biorąc pod uwagę jak Gunsen stara się być popularny ze swoją muzyką to w sumie częściowo wyjaśnia jego stan mentalny. Piosnka szybko mówi nam że metal to nie moda, tylko religia/styl życia i nie jest dla pozerów, dodając że powinniśmy jebać muzykę pop. Jako hardkorowy fan ABBY od lat czternastu piosenka budzi we mnie obrzydzenie, mogę tylko powiedzieć że metal z otwartymi ramionami wita każdego, kto ma ochotę się nieco więcej dowiedzieć o gatunku, zignorujcie ten elitystyczny przekaz i skupcie się na muzyce.
A jest na czym się skupić, muzyka jest mocno intensywna. Trzeba Gunsiowi przyznać że wie jak komponować i produkować swój stuff, zwłaszcza jak za sterami mixingu i masteringu ma się zajebistego Marola Kanię.
Riffy i solówki są bezbłędne, nawet w partiach skupionych na wokalu można wyraźnie usłyszeć gitarę w tle robiącą szał. Intensywność i szybkie zmiany w partiach gitarowych i perkusyjnych brzmią jak napisane przez genialne dziecko z ADHD, nudzące się po 5 sekundach takiego samego brzmienia. Ale w przypadku muzyki Gunsena to działa bez zarzutu, i każdy fan Melodic Death Metalu powinien docenić ogrom pracy włożony w to by ten instrumentalny szał nie brzmiał jak perkusja i cegły we włączonej betoniarce
Damskie wokale są miłym dodatkiem tutaj, natomiast klasyczne męskie growle również miło otwierają album. Darcie Pastora na dłuższą metę w różnych piosenkach ma tendencję do brzmienia tak samo, ale nie w tym przypadku, jest dobrze.
Metal Chicken to kolejna nowa piosenka, i zaczyna się mocnym basem, szybko przechodząc w gitarowe szaleństwo. Klasyczna esencja Gunsena tutaj, jest chwytliwie, ekstremalnie ale z łagodniejszymi i bardziej melodyjnymi partami gitarowymi, plus główny riff zapada w pamięć.
Perka minimalnie mniej ekstremalna, zwłaszcza w refrenie, solówka miodzio a spokojniejsza melodyjna pauza przed nią też ładnie pasuje. Dobrze zbudowany kawałek, i dobry przykład do pokazania znajomym co gra Gunsen. Przekaz piosenki jest tu znacznie bardziej pozytywny i jasny, na temat kurki co ładnie śpiewała, ale by mieć hajs na karierę muzyczną była zmuszona pracować w klubie.
Następna na linii znana już nam Super Pig, pierwsza piosenka Gunsena która ujrzała światło dzienne. Nadal tak dobra i chwytliwa jak rok temu, bardzo szybkie tempo i bardziej bezpośrednia i prostsza budowa piosenki niż późniejsze (po)twory Gunsa. Już kiedyś recenzowałem ten kawałek, więc można przejść dalej. Dodam tylko że albumowa wersja ma parę niespodzianek więc warto posłuchać i tak
The Adventure of The Devil's Note, tytułowa piosenka jest następna, zaczyna się dość ekstremalnie nawet biorąc pod uwagę ogólną ciężkość albumu. Ciężko mi określić pierwsze 30 sekund albumu, jest grubo. Ten bałagan zdecydowanie nie jest dla mnie, ale znam ludzi którzy się masturbują do podobnej muzy. Fetysze na bok, piosenka idealnie pokazuje co gra w głowie Gunsena- a nie jest to widok (dźwięk?) dla tych o słabych nerwach. Gdzieś przed 3 minutą piosenka ma już wszystko w dupie i zaczyna jazdę bez trzymanki, i ignoruję przy tym rzyg-krzyk w 3:37, więc tak. Uhm.
Bogate zaplecze symfoniczno-orkiestralne w tle jest jedynym czynnikiem łagodzącym piosenkę, rzadko się pojawiają ale doceniam. Całkiem fajne outro ale przejdźmy dalej, proszę.
Nie żeby to brzmiało źle, ale za dużo Gunsena w zbyt krótkim czasie, może powinienem dokończyć recenzję później..
Time Of Machines nie brzmi jak delikatna ballada, nie wiem czemu spodziewałem się przerwy. Ale są tu całkiem interesujące metalowe (dosłownie) dźwięki w klasycznej muzie Gunsena, zdecydowanie nadaje ciekawszego i oryginalniejszego brzmienia piosence. Tak poza tym to nie odbiega od reszty na tyle by się tu nad czymś rozwodzić, są tu przyjemne orkiestracje, kolejny rzyg-krzyk, solówki. Przekaz też jasny, o podążaniu za głosem serca (POCAHONTAS! <3) zamiast za resztą owieczek i robotów. Łagodne outro jest kłamstwem z ostatnim krzykiem, nie dajcie się nabrać.
EDIT: po przesłuchaniu albumu parę razy więcej zdecydowałem że to mój ulubiony kawałek na płycie, zajebisty miks rytmicznej medium tempo piosenki do machania głową i szybszej ścieżki. Mechaniczne dźwięki są dość unikalne a solówka wymiata. Nawet jeżeli nie wszystko mi tu współgra i działa (krzyki) to jednak jest to ścieżka którą najczęściej zapętlam w odsłuchaniach
o mój Szatanie..
Hellish Kitty jest następne, wiedziałem że natłok Hello Kitty na stronie Gunsena będzie miało jakiś punkt kulminacyjny w piosence kiedyś.
Jest dziwacznie, ale bardzo zabawnie do posłuchania, zwłaszcza refren.
Zastanawia mnie czemu Gunsen wcześniej nie wrzucił tej piosenki online, albo na teledysku. Ale miło mi usłyszeć coś eksluzywnego dla kupujących album, ta ścieżka jest warta kasy.
Mamy tu fajny krzyk, brzmi mocno jak Przymysław Uliczka, ale że nie został wypisany tutaj to nie wiem. Muzycznie klasyczny stuff Gunsena, na notę zasługuje gitara w "Meow meow meow", ci co słuchali to wiedzą. Gdzieś tu jest gościnna solówka Karola, ale nie wiem kiedy dokładnie.
Czasem ciężko mi rozróżnić gdy mam czwartego i piątego ulubionego gitarzystę w jednej piosence. Są tu dość ciekawe dźwięki na wyjściu, ale nie zepsuję nikomu niespodzianki.
Inspector Jack to ostatnia piosenka jaka wylądowała online przed albumem, i powtarzam po raz dziewięć tysięcy pierwszy że pierwsza minuta piosenki to najlepsze co Gunsen kiedykolwiek nagrał, i zdecydowanie gdzieś jest w moim top 10 intr wszechczasów.
Elektroniczna wstawka szybko przechodzi w pianino (?), pralkę na perce i niesamowite solo na gitarze, otwierając jedną z mniej lubianych przeze mnie piosenek tutaj. Czego główną przyczyną jest to że piosenka stara się być wieloma rzeczami naraz- mamy niesamowite wejście z fałszywą obietnicą epickiej i szybkiej ścieżki, ale przechodzi w rytmiczne średnio szybkie tempo (średnio szybkie jak na standardy Gunsena, bo to i tak 9001 bpmów), które głównie narzuca wokal. Do tego dochodzą jeszcze momenty chórkowe w stylu "śpiewaj z nami, pojebami"i gitary z perką zmieniające tempo ponad dziewięć tysięcy razy.
Podczas gdy taki muzyczny chaos pasował przy innych piosenkach tu nie mogę tego powiedzieć. W 3/4 piosenki są jeszcze inne rozwiązania które też dla mnie nie pasuje, outro jest rozciągnięte w czasie i ja bym z całej piosenki pewnie z minutę wyciął. Dalej nie powiem że to zły kawałek, po prostu nie tak dobry jak reszta. Nie byłbym w stanie powiedzieć że zły bo 1/5 urywa dupę.
następnie Fly zwany przez wielu najlepszym kawałkiem Gunsena i ciężko się zdziwić dlaczego. Pisałem kiedyś w recenzji to samo i dalej nie mogę się do niczego przyczepić. Solidnie zbudowana, refren chwytliwy w chuj, ma dobry przekaz, ani jedna sekunda nie nudzi a outro jest jednym z najlepszych jakie Gunsio popełnił
Kotoro jest najciekawszym elementem albumu, z długim, delikatnym, orientalnym intro, najbardziej złożonym tekstem ze wszystkich (i najlepszym, nawet jeśli nie najbardziej chwytliwym). Budowa piosenki też gniecie, z gitarą powoli przyśpieszającą intro do bardziej typowych dla Gunsena prędkości. Wokale i tło szybko wzbogaca ścieżkę, która digimorfuje w epicką, Wintersunowo-whisperedowaną piosenkę, bardzo daleką w brzmieniu od takich głupiutkich Kitty czy Pig.
Przy tym natężeniu dźwięku spodziewałbym się w refrenie jakieś młócki i rozpierdolu, ale zamiast tego mamy łagodniejszy, mocno dopieszczony epickim tłem refren mile wpadający w ucho. Przekaz piosenki jest czysty i dobry, co w refrenie idealnie wpełza słuchaczowi w ucho.
Ale na tym nie koniec, kawałek bezbłędnie idzie dalej, wokal w tle dodaje dodatkowo poważniejszy ton, orkiestracje i tło również wchodzą na inny poziom, a jeżeli komuś zbytnio wydłuża się outro to należy pamiętać że intro miało 2,5 minuty także dłuższe outro również pasuje.
Ta piosenka pokazuje że mimo wcześniejszych mniej poważnych piosenek Gunsen w razie potrzeby potrafi napisać bardzo poważny, dojrzały i zaawansowany materiał. Należy mu się za to szacunek, jaki by nie był czasami.
Hope zamyka album, mimo że nie jest typowym zakończeniem a kolejnym hitem. Sporo dziewczyn lubi tę piosenkę, napisałem reckę kawałka jakiś czas temu i dalej trzyma się bardzo solidnie.
Kawałek najbardziej ze wszystkich przypomina Insomnium i ich rodzaj melodic deathu, znacznie odmienny od rdzenia brzmienia Gunsena (jeżeli się w ogóle da taki określić, biorąc pod uwagę zróżnicowanie na albumie).
Tekst dalej jest dla mnie zbyt prymitywny, zwłaszcza gdy przyrównujemy do Insomnium, ale poza tym ścieżka jest bardzo solidna, a outro elegancko zamyka długą i wyjątkową podróż, jaką jest ten album.
Każdy kto uważa że Gunsen jest zdziecinniałym muzykiem który lubi się masturbować solówkami na gicie ten ma rację. Ale kiedy się spędzi trochę czasu i zachodu by lepiej poznać tego człowieka to zaczyna się dostrzegać że do tego jest też dupkiem i idiotą. A ja kocham ludzi, którzy przypominają mi mnie, a skoro moja kariera muzyczna jest daleka od tego co ma Gunsen to jest on na swój sposób moim idolem/starszym bratem.
Jego debiut pokazuje że nie tylko potrafi pisać niesamowitą muzę i ją grać, ma też znacznie lepsze teksty niż początkowo myślałem i jest w stanie konkurować z najważniejszymi zespołami grającymi Melodic Death Metal.
To nie album dla każdego, i może dlatego Gunsio tak sra na muzykę pop. Dla fanów power metalu ten materiał może być za ostry, a dla fanów czystego melodic death może być zbyt dziwacznie.
Ale dla każdego kto w obu gatunkach zjadł już nawet sztuczne szczęki muza Gunsena jest jak prywatny Dżizas Krajst Superstar. Jest zabawnie, złożenie, i warte każdej kasy, zwłaszcza na cd.
Muszę jednak dodać że to nie jest najłatwiejsza muza do słuchania i przełknięcia. Mimo że zróżnicowana i daleka od nudy może być męcząca przy pierwszym odsłuchaniu, pamiętajcie o tym. Traktujcie to jak nowy album Kalmaha pod tym względem.
Zespół stojący za muzyką Gunsena jest również bardzo uzdolniony, nawet jeżeli momentami growle brzmią dla mnie monotonne to sa bardzo "czyste" i trzymają ten sam poziom jakości dźwięku, jeżeli da się coś takiego powiedzieć o growlu.
Polecam też ten album młodszym muzykom planującym grać Melodeath. Gunsen pokazuje lepiej niż Kulfon i Monika że nie trzeba kopiować Insomnium/Amon Amarth by brzmieć dobrze.
Zróbcie coś zabawnego ze swoją muzyką, połączcie z czymś co lubicie. Może się nie sprzeda zbyt dobrze, ale przynajmniej nikt Wam nie zarzuci że brzmicie jak ktoś inny. Bądźcie oryginalni, a album Gunsena w świecie Melodic Death Metalu jest najlepszym przykładem autentyczności.
Podsumowanie:
Gitary: 10+/10
Perka: 9-/10
Bas: nie znam się/10
Wokale: 9=/10
Dodatkowe bzdety:
++ bardzo zróżnicowane w stylu, i każdy pasuje
++ 2 plusy za Kotoro, nikt po Gunsenie się nie spodziewał takiego cudu na kiju
+ lepsze teksty piosenek niż początkowo zakładałem
+ bombastyczny artwork
+ nakład pracy wsadzony w album mniejszego artysty urywa łeb, Gunsen zasługuje na szacunek
+ 4 video do kawałków i nadchodzący teledysk? Na bogato z promocją
- Zbytnio kocham ABBĘ by tolerować takie słowa o muzyce Pop, nawet jeżeli nowy ssie.
Ostateczny wynik: 115% najciekawsza pozycja w tym roku, warto obczaić.
jest jeszcze jeden Skywalker
No comments:
Post a Comment